Οικογενειακό δίκαιο – Διατροφή και αναγνώριση πατρότητας – Σώρευση αγωγών – ΤρΕφΘρ 210/2012
Το γραφείο μας εκπροσώπησε την ενάγουσα μητέρα. Πρωτοδίκως ανεβλήθη η εκδίκαση της διατροφής μέχρις εκδόσεως αποφάσεως επί της πατρότητος. Μετά την αναγνώριση της πατρότητος ακολούθησε η εκδίκαση της αγωγής διατροφής, ωστόσο το δικαστήριο απέρριψε την αγωγή διατροφής με το αιτιολογικό ότι κατά το χρόνο άσκησης της αγωγής, δεν είχε ακόμη ιδρυθεί η συγγένεια του ανηλίκου τέκνου με τον εναγόμενο πατέρα του. Καταθέσαμε έφεση, η οποία έγινε δεκτή. Το Εφετείο έκρινε ότι η υποχρέωση διατροφής υφίσταται από και μετά την αναγνώριση, εκτός αν είχε προηγηθεί όχληση (αρ. 1498 ΑΚ), όπως είναι η επίδοση της αγωγής διατροφής και εκ του λόγου τούτου επιδίκασε διατροφή.
Ακολουθεί απόσπασμα του νομικού σκέλους της απόφασης
«…Για την αγωγή διατροφής του χωρίς γάμου των γονέων τέκνου, η ύπαρξη αμετάκλητης απόφασης που αναγνωρίζει την πατρότητα, αποτελεί προδικαστικό ζήτημα. Η αγωγή για διατροφή μη αναγνωρισμένου τέκνου χωρίς γάμου των γονέων του ασκείται νόμιμα και πριν την αναγνώριση του τέκνου. Η αγωγή διατροφής του τέκνου αυτού μπορεί να σωρευθεί με την αγωγή για την αναγνώρισή του, στην περίπτωση δε αυτή η συζήτηση επί της αγωγής διατροφής αναβάλλεται μέχρις ότου εκδοθεί αμετάκλητη απόφαση για την αναγνώριση του τέκνου. Η υποχρέωση διατροφής υφίσταται από και μετά την αναγνώριση, εκτός αν είχε προηγηθεί όχληση (άρθ. 1498 ΑΚ), όπως είναι η επίδοση της αγωγής διατροφής (Γεωργιάδης- Σταθόπουλος, άρθρ. 1485, αριθ. 14, 16, Κουνούγερη-Μανωλεδάκη, Αρμ. 1986, σελ. 13). Στην προκείμενη περίπτωση, η ανωτέρω αγωγή απορρίφθηκε από το πρωτοβάθμιο δικαστήριο ως νόμω αβάσιμη με το αιτιολογικό ότι, κατά το χρόνο άσκησης της αγωγής, δεν είχε ακόμη ιδρυθεί η συγγένεια του ανήλικου τέκνου με τον εναγόμενο πατέρα του. Σύμφωνα με όσα εκτέθηκαν στη μείζονα σκέψη της απόφασης αυτής, η παραπάνω αγωγή είναι νόμω βάσιμη και, συνακόλουθα, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, το οποίο αντίθετα έκρινε, εσφαλμένα ερμήνευσε το νόμο, πρέπει δε να γίνει δεκτός ως ουσία βάσιμος ο μοναδικός λόγος της κρινόμενης έφεσης, να εξαφανισθεί η εκκαλούμενη απόφαση, και κατά τη διάταξη περί δικαστικής δαπάνης (άρθ. 535, 536 ΚΠολΔ), να κρατηθεί η υπόθεση και να δικασθεί κατ’ ουσία…»