Τροχαία ατυχήματα – Σωματικές βλάβες – ΜονΕφΘρ 10/2013
Ζημία αποτελεί και η διακοπή μισθού από εργοδότη και η απώλεια επιδομάτων. Η απαλλαγή του εργοδότη από την υποχρέωση καταβολής ασφαλιστικών εισφορών σε περίπτωση τροχαίου ατυχήματος λόγω ανικανότητας του εργαζομένου, θεμελιώνει δικαίωμα του τελευταίου να αξιώσει κατ’ άρθρο 929 ΑΚ αποζημίωση για τη ζημία που υπέστη από τη στέρηση των εισοδημάτων του, στην οποία περιλαμβάνονται οι ακαθάριστες (μικτές) αποδοχές του. Η αναπηρία θεμελιώνει αυτοτελή αξίωση για αποζημίωση αν επιδρά στο οικονομικό-επαγγελματικό μέλλον του παθόντος, η οποία εν προκειμένω, επιδικάστηκε με τη μορφή ενός πρόσθετου συνολικού κεφαλαίου. Δεν είναι παραδεκτή η αυτοτελής προσβολή του κεφαλαίου των δικαστικών εξόδων με ένδικο μέσο, χωρίς ταυτόχρονη προσβολή και ως προς την ουσία της υπόθεσης. Όμως, το κεφάλαιο της δικαστικής δαπάνης, ως συνεχόμενο με την ουσία της υπόθεσης, εάν η έφεση γίνει δεκτή, συνεξαφανίζεται και για τα δικαστικά έξοδα και των δύο βαθμών δικαιοδοσίας αποφαίνεται το δευτεροβάθμιο δικαστήριο.
Ακολουθεί απόσπασμα του νομικού σκέλους της απόφασης
«… Από τις προαναφερόμενες διατάξεις (914, 929 και 298 ΑΚ) προκύπτει ότι σε περίπτωση παράνομης και υπαίτιας βλάβης του σώματος ή της υγείας προσώπου, η αποζημίωση, εκτός από τη θετική ζημία, περιλαμβάνει και την αποθετική (διαφυγόν κέρδος). Την έννοια του διαφυγόντος κέρδους παρέχει η διάταξη του άρθρου 298 ΑΚ, θεωρούνται δε ως τέτοια τα κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων ή κατά τις (συντρέχουσες) ειδικές περιστάσεις μετά πιθανότητος προσδοκώμενα έσοδα, τα οποία ο δικαιούχος (ζημιωθείς), αν δε μεσολαβούσε το αδικοπρακτικό γεγονός, θα προσποριζόταν. Εξάλλου, ζημία κατά την έννοια του άρθρου 929 ΑΚ αποτελεί και η διακοπή του μισθού από τον εργοδότη στον εργαζόμενο λόγω ανικανότητας προσφοράς εργασίας του τελευταίου και η απώλεια διαφόρων επιδομάτων (αδείας κλπ). Με την προσωρινή διακοπή εργασίας λόγω ανικανότητας συνεπεία τραυματισμού, ο εργοδότης, σύμφωνα με την ισχύουσα ασφαλιστική νομοθεσία, απαλλάσσεται από την υποχρέωση καταβολής των ασφαλιστικών εισφορών, που διαφορετικά θα τον εβάρυναν. Βέβαια, ο εργαζόμενος – τραυματισθείς δεν έχει άμεση αξίωση κατά του εργοδότη προκειμένου να απαιτήσει τις εισφορές αυτές. Όμως οι εισφορές δεν παύουν να αποτελούν όφελος για τον εργαζόμενο, η απόλαυση του οποίου χάνεται για τον παραπάνω λόγο. Ο εργαζόμενος, για να απολαύσει το όφελος των εργοδοτικών εισφορών θα πρέπει είτε να τις καταβάλλει ο ίδιος με δικά του χρήματα, είτε να απασχοληθεί μεταγενέστερα για ίσο χρόνο. Τελικά οι εισφορές αυτές με την παραπάνω μορφή αποτελούν ζημία για τον παθόντα, ο οποίος για το λόγο αυτό δικαιούται να ζητήσει αποζημίωση από τον υπόχρεο. Ενόψει αυτών, η αποζημίωση του παθόντος για τη στέρηση των εισοδημάτων του εξαιτίας της ανικανότητάς του για παροχή εργασίας περιλαμβάνει το σύνολο των ακαθάριστων (μικτών) αποδοχών του […] Η διάταξη του άρθρου 931 ΑΚ, σύμφωνα με τη γραμματική της διατύπωση, αλλά και τη συστηματική της θέση (μετά τη διάταξη του άρθρου 929 ΑΚ που προβλέπει αποζημίωση σε περίπτωση βλάβης της υγείας ή του σώματος και πριν από το άρθρο 932 ΑΚ που προβλέπει χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης σε περίπτωση αδικοπραξίας, από την οποία προκαλείται βλάβη της υγείας του προσώπου) προϋποθέτει καταρχήν αποζημίωση που επιδικάζεται στον παθόντα κατά την ΑΚ 929, η οποία επαυξάνεται με τη συνδρομή των όρων της ΑΚ 931. Τούτο όμως δεν είναι πάντοτε αναγκαίο κατά το νόμο. Η ΑΚ 931 αναφέρεται στη συνήθη περίπτωση, στην οποία προβάλλεται αξίωση αποζημίωσης διαφυγόντων εισοδημάτων με βάση την ΑΚ 929. Εφαρμόζεται όμως και όταν λείπει προβολή τέτοιας αξιώσεως όπως συμβαίνει επί προσώπων που όταν υφίστανται την αναπηρία ή παραμόρφωση είναι σε τέτοια ηλικία ή συντρέχουν άλλες περιστάσεις που καθιστούν δυσχερή ή ενίοτε αδύνατη την προβολή αξίωσης αποζημιώσεως διαφυγόντων εισοδημάτων με βάση την ΑΚ 929 …»